گریه بر امام حسین علیه‌السلام تشیع را تاکنون حفظ کرده است

به گزارش خبرگزاری برنا؛ ما عاشورا را پشت سر گذاشتیم، نزدیک به هزار و سیصد و شصت و چهار سال از حادثه عاشورا گذشته است و هنوز نام و حرکت و اهداف سیدالشهداء (علیه‌السلام) بسیار قرص و محکم و غنی‌تر و قوی‌تر از گذشته باقی مانده است؛ ولی متاسفانه همان‌طور که پیش از این هم عرض کردم دست‌هایی در کارند و افرادی مدام در این مساله به صوَر مختلف تشکیک می‌کنند؛ سیاست هم بهانه یک عده برای کوبیدن است؛ هنوز که هنوز است حتی در بین بعضی از کسانی که دستی در حوزه و دانشگاه دارند، بحث گریه مطرح است و شروع به توجیه می‌کنند که قید لازم دارد و گریه اگر چنین و چنان باشد خوب است؛ اما باید توجه داشته باشیم روایاتی که نقل شده است از قبیل «مَنْ بَکیٰ اَوْ اَبْکیٰ اَوْ تَباکیٰ فَلَهُ الجَنَّةُ»، قید ندارد و ما هم هیچ‌وقت نمی‌خواهیم با تمام اصول و اساسی که داریم تنافی ایجاد کنیم؛ منتها واقعیتی را در نظر بگیریم و خود کلام آقا سیدالشهداء (علیه‌السلام) را فراموش نکنیم که «اَنا قَتیلُ العَبَرَةِ».

ما سیدالشهداء را می‌بینیم که هر سال روی احساس مردم قدم می‌گذارد؛ گریه عالی‌ترین حالت احساسی است؛ یعنی گریه پیش نمی‌آید مگر این که انسان واقعا متاثر باشد؛ چون همه زود به اشک و گریه نمی‌افتند و احساس انسان باید برانگیخته بشود؛ اگر کسی احساس مظلومیت برای سیدالشهداء و آن طفل شیرخواره‌اش نکند این اشک چطور در چشمش می‌آید؟ از همان ابتدا اهل بیت (علیهم‌السلام) می‌خواستند این رابطه محفوظ بماند؛ یاد سیدالشهداء در دلها باشد؛ احساس‌ها برانگیخته بشود و این را توجه داشته باشید که همین گریه و احساس است که تشیع را حفظ کرده است؛ وجود مقدس آقا علی‌بن‌موسی‌الرضا (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ‌ کُنْتَ‌ بَاکِیاً لِشَیْ‌ءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ‌»؛ این چه معنایی است که برای هر چیزی خواستی گریه کنی برای سیدالشهداء گریه کن؟ چرا؟ برای اینکه احساس مظلومیت در دل انسان جوانه و چشمه بزند و برکات از این جا پیدا بشود. سیدالشهداء عاشورا را به پا کرد که ما تا امروز «لا اله الا الله» می‌گوییم؛ اگر مسیر صحیح را تشخیص می‌دهیم و مسیر اسلام سلطنت‌زده و ظالم‌زده را نمی‌رویم برای این است که سیدالشهداء در دل و جان ما مانده است؛ لذا تقاضا می‌کنم این میراث را خرابش نکنیم؛ مصداق «یُخْرِبُونَ بُیُوتَهُمْ بِأَیْدیهِمْ» نشویم؛ به دست خودمان ریشه‌ها را خراب نکنیم.